Videogames als lijm voor het gezin

Journalist en tv-presentator Dominik Diamond getuigt over het belang van videogames in zijn leven en voor zijn gezin, doorheen depressies, ziektes en andere tegenslagen.

Dominik Diamond, een schotse radio- en tv-presentator met een passie voor games, deelt in een artikel dat hij schreef voor The Guardian zijn verhaal over hoe games keer op keer de rode draad in zijn leven waren, ondanks meerdere verhuizen.

Zijn verhaal begon in de jaren 80, met de ZX Spectrum en een oud arcadetoestel waarop hij pong-varianten speelde op een zwart-wittelevisie in het huurhuis van zijn ouders. Die verhuisden naar de zolder toen hij ouder werd en naar een kostschool ging, waar hij op het toilet speelde op Nintendo Game & Watch toestellen die hij kon lenen van zijn rijkere vrienden.

In de jaren 90 verhuisde hij naar zijn eerste flat in Notting Hill in Londen, en hij presenteerde toen het tv-programma GamesMaster, wat veel gratis games opleverde en resulteerde in een huis vol consoles, schijfjes en cartridges. Menige uren werden versleten op zijn Neo Geo en zijn eerste Amiga, waarop hij Championship Manager speelde met zijn beste vriend.

Toen kwam het tijdperk van de PlayStation, samen met weer een verhuis naar Ladbroke Grove, waar Dominik huilde tijdens het spelen van Final Fantasy VII. Hij trouwde en verhuisde naar Highgate, waar zijn vrouw omging met een postnatale depressie door zich in Crash Bandicoot te storten.

Rond het jaar 2000 verhuisden ze nog twee keer, en ondertussen hadden ze een kind van vier waarmee hij Super Mario Sunshine speelde op de Gamecube, zijn dochter deed de levels en hij versloeg de uitdagende eindbazen. Het was de beste zomer van hun leven tot ze 6 jaar later, weer in een nieuw huis, samen Grand Theft Auto IV spelen op de Xbox 360.

Nog een verhuis, in 2009 en deze keer over de Atlantische Oceaan naar Canada, en nu was hij herinneringen aan het smeden met zijn vijfjarige zoon in Call of Duty: Modern Warfare II op de PS3. Voor zijn zoontje nog steeds een van zijn beste gameherinneringen tot op heden, maar de eerste plaats gaat naar toen Dominik een heus Super Smash Bros toernooi opzette voor zijn twaalfde verjaardagsfeest, waarop al zijn gamende vrienden waren uitgenodigd.

Later speelde het gezin vaak samen Mario Kart en party games zoals Quiplash. Games waren er ook voor slechte tijden. Toen de oudste dochter ernstig ziek werd, bracht ze een paar jaar niet veel tijd buiten haar kamer door, maar zwierf ze door uitgestrekte landen en bouwde levens in Animal Crossing, Harvest Moon en The Legend of Zelda. Ze bleef Dominik lastigvallen over een spel genaamd The Last of Us, het schakelmoment waarop zijn kinderen nu games gingen aanbevelen aan hem.

Dominik kan zich nauwelijks een maand herinneren zonder dat zijn zoon iets volkomen vreemds op Steam aanbeveelt en zijn jongste dochter liet hem net kennismaken met het wonderbaarlijke What Remains of Edith Finch.

Elk gezin komt verschillende uitdagingen tegen, maar waar het leven vaak onverwachte wendingen heeft, hebben videogames hen steeds een houvast geboden, ongeacht het huis waarin ze verbleven. Het werd een gezamenlijk toevluchtsoord waar ze naartoe trokken als familie, en een leuke manier om samen herinneringen te creëren.